08:00

Bugün tembel bir sabaha uyandım. Üstümde birkaç gündür atlatamadığım soğuk algınlığının şımarıklığı,  içimde günün geri kalanına dair tuhaf bir heyecan... Yataktan güç bela doğrulup,  kendime hafta içi hiç alışkın olmadığım kadar esaslı bir kahvaltı hazırladım. Sahanda pişmiş tereyağlı yumurtanın ve ocağın üstündeki tavada kızartılmış ekmeklerin kokusu günü bir anda perşembeden pazara çeviriverdi. Buzlu camdan yapılmış eski bir plağa benzeyen tepsiyi salondaki masaya koymadan önce duvardaki tabloya takıldı gözüm. “Gecenin Galatası”. Maçka’daki galeriyi döküntü bir kebapçıdan sanat evine dönüştürüp, ilk sergiye ev sahipliği yaptığımda diğer tabloların aksine bir köşeye atılmıştı. Sanki sergiye dahil edilip edilmemesi konusunda gizliden bir kararsızlık var gibiydi. Birileri çıkıp, aslında bu duvarda pek de göz okşamıyor dese, ressamın o anda tabloyu sergiden çekeceğine emindim. Bense solgun sarı renklere bürülü tabloya görür görmez vurulmuştum. Galata Kulesi sırtını gecenin karanlığına yaslamış, önündeki derme çatma binalar semt sakinlerine karanlığın içinde inceden bir yol açabilmek için perdelerini ardına kadar açmıştı. Belki de bu gösterişsiz tabloyu farkında olmadan kendime benzetmiştim. Ona da, bana da en başından beri kuşkuyla yaklaşılmış, dikkat çekici işlere imza atabileceğimiz düşünülmemişti hiç. O gece kader ortaklığı yapıyor gibiydik. Acemi bir galeri sahibi, oldukça isim yapmış kaprisli bir sanatçıya ev sahipliği yaparken “ Gecenin Galatası” tatsız bir eleştiriye maruz kalıp her şeyi berbat etmekten ürker gibi sessizce asılı olduğu duvarda bekliyordu. Onu görüp, keşke benim olsa dediğim an içimden şöyle geçirdim:

“ Olur da dilinden anlayan ve ona benim gözlerimle bakan biri çıkarsa tablo onundur. Zaten alıcı olana mani olacak değilim. Daha neler! Ama sergi sonunda hala aynı duvarda asılı duruyorsa işte o zaman diğer tablolarla birlikte paketlenip bir kamyon kasasına yüklenmesine müsaade edemem. Kıymetini bilen çıkmadıysa, evdeki kitaplığın karşısındaki yeni yerini, ve yeni sahibini yani beni bekliyor demektir. Satılırsa da üzülmek yok. Kısmet değilmiş der geçerim. “

Doğruyu söylemek gerekirse,  ünlü bir ressamın en az şans tanıdığı eseri de olsa, bir koleksiyoner gibi davranacak lüksüm yoktu. Galeriyi adam etmek için harcadığım para belimi bükmüş, birkaç bankaya borçlanmıştım. Annem onca yükün altına girip böyle bir işe soyunduğum için şaşkın, Ali ise bütün bunlara sırf onun damarına basmak için kalkıştığımı düşündüğünden hala çok kızgındı. 

Yine de içimden bir ses son gün hala alıcısı çıkmadıysa bir şekilde benim olacağını söylemişti ve  işte şimdi tam karşımda sabahıma ortaklık ediyordu.

Tepsiyi usulca masaya bırakıp sandalyeyi çekerken tabloya sırtımı dönmek sinmedi içime. Tabak ve çatalları masanın diğer tarafına itip, sandalyenin yönünü değiştirdim. Kahvemi uzun zamandır olmadığı kadar telaşsızca içip, bugün sırasını bekleyen işlerin hiç biriyle ilgilenmeyeceğime dair kendi kendime söz verdim. Çünkü bugün dünyevi işlere zaman ayırmak için fazla özel bir gündü. Arkama yaslanıp, dün geceden hazırladığım çantada bir eksik olup olmadığını düşünürken, üç gün önce mesaj atan ve geri dönemediğim için kendimi kötü hissettiğim genç bir öğrenci geldi aklıma. İçimden hayır dedim. Bugün olmaz. Bir gün daha bekleyiversin. Mesaja cevap verip vermeme konusunda tereddüde düşmüşken, biri bütün apartmanı uyandırmak istermiş gibi durmaksızın zile basmaya başladı. Ya ortada bir ölüm kalım meselesi vardı ya da zil bozulmuştu. Yerimden fırlayıp, kim olduğuna bakmak için pencereye koştum. Bir taraftan üçüncü kattan sarkıp, giriş kapısını görmeye çalışıyor diğer taraftan da el sallayıp beni görmesini umuyordum. Çünkü aşağıda kim var diye seslenmek, tüm mahalleyi ayağa kaldırmakla aynı şey olurdu. Telaş içinde kapının eşiğinde duranın kim olduğunu görmeye çalışırken, daireyi çınlatan kapı ziline babaannemden kalma guguklu duvar saatinin, her saat başı duyulan çatallı sesi eklendi. Saat sekizdi.