Eski mektupları karıştırırken, birinin içinden İzmir Kemraltı'nda levanten bir sahaf olan Reha Abi'den alınmış eski fotoğraflar dökülüverdi. 1900'lü yılların başlarında İzmir'de bir fotoğraf stüdyosunda kameraya gülümsemiş insanların puslu silüetleri. Fotoğrafların arkasına da tarih ve kısa notlar düşülmüş. Belli ki uzaklarda bir yerlerde özlenen bir sevgiliye ya da bir dosta postalanmak üzere poz verilmiş. Kıyafetler çok şık, fötr şapka, kaşe kaban. Ahşap ağızlığın ucunda yanan sigaranın aksesuar olarak kullanılmış olması da enteresan.Yüzlerde mutlu mesut bir tebessüm.
Kim bilir kimdiler...Ve kim bilir bu fotoğraflar onca yıl sonra bir sahafın tezgahına nasıl düştü. Şimdi hayatta değiller muhtemelen, yine de bu blog aracılığıyla sanal alemde bir iz bıraksınlar istedim. Kim bilir belki de torunlarıyla bir yerlerde kesişmiştir yolum, farkında bile olmadan.
Ve bir kadın. İsmi belki Emine, belki Mari belki de Rahel. O da bu eşsiz şehirden gelip geçen yüzlerden sadece biri. Omuzlarında kürk bir etol, ince naylon çoraplar ve zarif deri ayakkabıları ile ne kadar da şık ve alımlı görünüyor. Saç modeli, tırnaklarındaki koyu renk ojelere bakınca bu fotoğrafın neredeyse 90 yıl önce çekilmiş olduğuna inanmak güç. Cumhuriyetin ilk yıllarından bir zerafet örneği.
Çok sevgili İzmir'in, her daim güzel insanları anısına...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder